گلسرای پردیسان

زمین امشب بار دیگر به خود می‌بالد و به کاینات فخر می‌فروشد که لیاقت حضور نگینی چون محمد (ص) را در دامن خود پیدا کرده است. و آسمان زمین را چراغانی می‌کند تا از قافله حمد محمد (ص) عقب نمانده باشد.

امشب، انسان خود را از گردنه‌های پر پیچ و خم تاریخ به مکه می‌رساند تا شاهد بزرگترین نقطه عطف حیات خود باشد و هادی و نجات‌بخش خویش را در دامان پر برکت آمنه (س) به نظاره بنشیند. به گمانم پیامبران هم به این همه شور و اشتیاق غبطه می‌خورند، چه خاتم آنها، محبوبترین آنها در کاینات است.

امشب خط و خال شمع وجود محمد (ص) هوش از سر پروانه‌های عالم می‌رباید و عشق‌ها و معشوقه‌های مجازی را در حیرت جذابیت خویش سرگردان می‌کند.
امشب کویر جان فرزندان آدم ترنم حقیقت را از پس خط و خال‌های اعتباری دنیا بر تن خشکیده خود احساس می‌کنند تا نسیم هدایت و روشنایی، ظلمت وجود آنان را، به خنکای عطر و بوی محمدی طراوتی جاودانه ببخشد.

آری امشب شب میلاد بزرگمردی است که سنگینی بار هدایت ابنای بشر را یک‌تنه بر دوش گرفت تا حتی یک نفر هم به آتش نافرمانی خداوند قهار گرفتار نیاید، اما چه سود که انسان، غافل، خاسر و فراموشکاری بزرگ است که هیچ گاه عظمت این برترین نعمت خداوندی را درک نکرده‌ و از عهده فهمش برنیامده است.

پیامبر رأفت و رحمت و آن یگانه هستی که هستی، وجودش را از او به عاریه گرفته است، امشب در دامان پر مهر آمنه (س) دیده به جهان می‌گشاید تا بزرگترین رسالت بشر را از آغاز تا پایان به انجام ‌برساند. هم او که با تولدش، عالم بر خود لرزید، خدایان سنگی در هر جای جهان بر زمین فرو افتادند،‌کنگره‌های کسرا فرو ریخت، آتشکده فارس به محاق خاموشی رفت و دریاچه ساوه که معبود برخی شده بود، در زمین فرو رفت و به خشکی گرایید.

آری، مولودی که چهل سال بعد، خداوند قلب او را به واسطه جبرئیلش مأمن وحی خویش قرار داد و افواج ملایک گروه، گروه به تبریک‌گویی او سر بر آستانش ساییدند،‌ حق خلافت الهی را در حد اعلای خویش به جای آورد و بشریت را در برابر یکتا خالق هستی آبرویی دوباره بخشد تا مخلوقات، همه بدانند که وجه تسمیه اشرف مخلوقات چیست و چرا خداوند تنها انسان را به این صفت توصیف کرده است، اما آیا این امت «کفور» می‌تواند از عمق دره‌های تغافل،‌ خویشتن خویش را به برکت این پیامبر اعظم (ص) رهایی بخشیده و سعادتی ابدی را برای خویش به ارمغان بیاورد و آیا ما می‌توانیم تنها اندکی خود را در اخلاق، رفتار و گفتار به پیامبرمان نزدیک کرده و به معنای واقعی شیعه او باشیم؟